کنترباس

درامز و باس از مهمترین سازهایی هستند که پس از سولیست در یک گروه موسیقی Jazz ایفای نقش می کنند. استفاده از یک ساز با صدای باس در موسیقی Jazz به سالهای 1890 باز می گردد، هر چند در اوایل این دوران از توبا (Tuba) یا نوع خاصی از ساکسیفون با صدای باس برای این بخش از موسیقی استفاده می شد.

به مرور زمان پس از عمومی تر شدن موسیقی جز و انتقال آن از سالن های کنسرت به رستورانها و کلوپ ها، بتدریج کنترباس جایگزین سازهای بادی برای بخش باس شد. در این هنگام نوازنده بدلیل نبود وسایل تقویت صدای مناسب مجبور بود برای محسوس کردن صدای باس در میان سایر سازها از تکنیک نواخت Slap (به معنی سیلی و ضربه محکم زدن به سیم ها) استفاده کند. این روش نواختن صدای ساز را به مراتب بیشتر از حالت معمولی - کشیدن سیم - در می آورد و بسادگی توانایی آنرا داشت که صدای ساز را در میان گروه جلوه دهد

در دوران سوئینگ ری براون (Ray Brown) و جیمی بلنتون (Jimmy Blanton) بعنوان نوازندگان منحصر بفرد کنترباس با دوک الینگتون (Duke Ellington) و اسکار پیترسون (Oscar Peterson) کار می کردند.

اسکات لافارو (Scott LaFaro) از جمله نوازندگان دوبل باس بود که تاثیر بسیاری بر روی سبک Cool Jazz گذارد، از دیگر نوازندگان مطرح این ساز می توان به نوازندگان ممتازی چون پرسی هیت (Percy Heath) در قطعات سوئینگ و ملودیک و یا پاول چمبر (Paul Chambers) که علاوه بر نوازندگی در استیل جز توانایی غیر قابل انکاری در نواختن این ساز با آرشه داشت، اشاره کرد.

اواسط قرن بیستم بتدریج موسیقی پاپ و راک جایگزین موسیقی جز شدند، اما کماکان دوبل باس بعنوان یک ساز اصلی در این گروه ها مطرح بود. بیل هیلی (Bill Haley) و الویس پریسلی (Elvis Presley) از جمله خوانندگانی بودندن که در گروه خود از این ساز استفاده می کردند.

مشکلی که بتدریج پیش آمد استفاده از گیتارهای الکتریک در گروه ها بود. استفاده از این سازهای پیک آپ دار و تقویت شده عملآ باعث شده بود تا صدای باس در گروه ضعیف شنیده شود، بخصوص که استفاده از میکروفن برای این سازها نمی توانست در مقابل پیک آپ های گیتارهای الکتریک خودنمایی لازم را داشته باشد. به همین دلیل اغلب امکان برگزاری کنسرت در فضاهای بزرگ و باز وجود نداشت.

اما در سال  1951  لئو فندر اولین نمونه از گیتار باس الکتریک را تهیه و بصورت تجاری وارد بازار کرد. این ساز همانند گیتارهای الکتریک دارای پیک آپهایی بود که بسادگی ارتعاش سیمها را به جریان الکتریکی برای تقویت تبدیل می کرد و نکته بسیار مهم دیگر اینکه تنها کمی از یک گیتار معمولی بزرگتر بود و بسادگی قابلیت نقل و انتقال داشت.

با پیشرفت تکنولوژی پیک آپ ها و آمپلی فایرها، از حدود دهه های 80 و 90 ساز جدیدی به نام باس ایستاده یا همان Upright Bass پای به عرصه ظهور نهاد. Upright Bass ساز باسی - عمومآ - الکتریکی بود که برخلاف گیتار بصورت ایستاده همانند کنترباس نواخته می شد، به این ترتیب نوازنده می توانست احساس خود را بهتر و راحتتر به ساز منتقل کند.